Είναι 29 Ιανουαρίου 1941, όταν ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος διαδέχεται τον Ιωάννη Μεταξά στην πρωθυπουργία της χώρας, που διανύει μια από τις δυσκολότερες στιγμές της Ιστορίας της. Ο Αλέξανδρος Κορυζής γίνεται ο πρωθυπουργός του δεύτερου «ΟΧΙ», αλλά αντί της δόξας που απολαμβάνει ο προκάτοχός του, πρέπει να δεχτεί το πικρό ποτήρι της στρατιωτικής ήττας και της διαχείρισής της. Το μόνο που του απομένει είναι να δεχτεί το μύθο του ήρωα που αυτοκτονεί για να μην παραδώσει την πατρίδα του στους κατακτητές.

Στις 24-Οκτ-2016 η ομάδα πρωτοβουλίας για το θέμα του Υδροφορέα του Κάμπου, απέστειλε φάκελο προς Περιφέρεια και Υποπεριφέρεια, τον οποίον κοινοποίησε και στους Δήμους Πόρου και Τροιζηνίας-Μεθάνων, ο οποίο φάκελος περιελάμβανε:
1.Εισηγητικό σημείωμα της ομάδας.
2.Την γεωλογική μελέτη Κάρολου Μπεζέ,
Το δημοσίευμα στο Porosnews,
Τις επισημάνσεις των δ/ντών Εγγείων Βελτιώσεων σε επίπεδα Νομαρχίας και Υπουργείου Γεωργίας του 1995, και

Στον Πολυχώρο Απόλλων,το 2008, παρουσιάστηκε η αναγνωριστική μελέτη της Διεύθυνσης Εγγείων Βελτιώσεων της Νομαρχίας Πειραιά για τη συνδυαστική διαχείριση έργων υδροληψίας και τον εμπλουτισμό των υπόγειων υδροφόρων οριζόντων των αγροτικών περιοχών της Νομαρχίας Πειραιά, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.

Σύμφωνα με την μελέτη για την Επαρχία Τροιζηνίας, οι επιστήμονες αναφέρουν τα εξής :

Ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας είναι γεννημένος στην εργατούπολη του Πειραιά, στο Χατζηκυριάκειο, το 1903, από πολυμελέστατη οικογένεια αλλά ευκατάστατη, ήταν 22 αδέλφια και αυτός το τελευταίο της παιδί. Είχανε κτήματα στο Καραπολίτι  του Πόρου. Ο πατέρας του, ο Γιάννης Γκόγκος, ήταν μόνιμος υπαξιωματικός του Λιμενικού Σώματος. Πιτσιρικάς είχε έφεση στα γράμματα. Τελείωσε το τότε τεταρτάξιο Γυμνάσιο και σπούδασε ηλεκτρολόγος σε μια τεχνική σχολή του Πειραιά, αλλά –όπως λένε οι πληροφορίες– ποτέ δεν εξάσκησε αυτό το επάγγελμα (λόγω του ατίθασου χαρακτήρα που είχε, τις παράνομες δουλειές του ποδαριού έκανε με λαθραία και την ενασχόλησή του με τη γυμναστική και την πάλη). Κατά δήλωση όμως δική του, δούλευε ως «Ηλεκτριστής» (ηλεκτρολόγος) στο εργοστάσιο λιπασμάτων της Δραπετσώνας. Ο πατέρας του, βέβαια, είχε αντιρρήσεις για τις επιλογές του γιου του, γιατί τον προόριζε  για το Λιμενικό Σώμα και δεν ήθελε να τον δει μπουζουξή.

ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ Ν. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί να καταγράψει τα σημαντικότερα γεγονότα, τους ανθρώπους, τις αιτίες που τα δημιούργησαν με μεγάλη προσοχή και σεβασμό στις οικογένειες των θυμάτων. Θέλω να ζητήσω συγνώμη, εκ των προτέρων, για λάθη, που ίσως να υπάρχουν, αλλά η προσπάθεια μου είναι να υπάρξει διάλογος ώστε να συμπληρωθεί με επάρκεια όλο το απαραίτητο υλικό πριν χαθούν οι μνήμες, δεδομένου ότι ελάχιστοι πλέον ζουν για να περιγράψουν την βαρβαρότητα που βίωσαν. Είναι γεγονός ότι ελάχιστα γραφτά υπάρχουν για την περίοδο 1940 -1944 και ίσως δεν αποδίδουν το εύρος των συγκλονιστικών ημερών της εποχής εκείνης. Ωστόσο, παραμένουν πολύτιμα κείμενα για περαιτέρω έρευνα. Πιθανώς, να υπάρξουν και αντικρουόμενες πληροφορίες και απόψεις γύρω από ορισμένα γεγονότα. Το περίεργο είναι ότι ούτε οι πρωταγωνιστές δεν θέλησαν να αφήσουν τα ιστορικά τους ίχνη, με τα κατορθώματα τους ή και με τα λάθη τους. Προσεκτικά, ας το επιχειρήσουμε εμείς ή τουλάχιστον όσοι θέλουν από εμάς...

ΤΟΥ π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ Μ. ΣΤΑΘΑΚΗ: Το 1942 ήμουν δώδεκα χρονών. Γερμανική Κατοχή. Στον Πόρο ήτο η βάσις των Γερμανών, η λεγόμενη “Κομαντατούρα”. Αυτοί έκαναν έλεγχο από Σπέτσες – Ύδραν ... δηλαδή όλη την θαλάσσια περιοχή. Έλεγχαν όλα τα καίκια που πήγαιναν για Πειραιά και επιστροφή. Είχαν ένα μικρό σιδερένιο καράβι οπλισμένο με δύο βαρέα πολυβόλα πρύμνα – πλώρα. Ερχόταν κάθε πρωί, πλήρωμα είχαν δύο Γερμανούς. Ο ένας ελέγετο Χανς και ο άλλος Αύγουστος. Ο πρώτος ήτο Γερμανός και ο άλλος Αυστριακός. Ένα πρωί ήλθαν στο λιμάνι και έτυχε να ήμουν αφού ψάρευα με ένα καλάμι. Ήταν ημέρα Σάββατο. Ξυπόλυτος, αφού παπούτσια δεν υπήρχαν. Βγήκε ο Αύγουστος να το δέση, εμένα το μάτι έπεσε στη ζωστήρα που είχε κρεμασμένο ένα πιστόλι, εγώ αυτό κοιτούσα επίμονα. Δεν γνωρίζω τι κατάλαβε. Τι σκέφθηκε, τότε γυρίζει και μου έδωσε μία κλωτσιά.

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ: Η Μίνα, κόρη Τομπάζη, συγγενής της οικογένειας της Αυστροουγγαρίας Βετσέρα, ανιψιά της ηρωίδας στην υπόθεση Μέγιερλιγκ, Μαρίας Βετσέρα, υπήρξε μια ξεχωριστή, μεγάλη φυσιογνωμία του Πόρου της προπολεμικής, αλλά κυρίως της περιόδου της κατοχής και της μεταπολεμικής, και έχαιρε μεγάλου θαυμασμού, σεβασμού και αγάπης από τους κατοίκους του νησιού για το φιλανθρωπικό της κυρίως έργο. Η Μίνα (Βιλελμίνα) Διαμαντοπούλου το γένος Τομπάζη είναι δισέγγονη του Υδραίου Ναύαρχου και Αρμοστή της Κρήτης Μανόλη Ν. Τομπάζη (1784-1831) που ο τάφος του είναι στο Μοναστήρι του Πόρου.

Ο σκιτσογράφος, θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός και ζωγράφος Χρύσανθος Μποσταντζόγλου (Μποστ)έγραψε το ακόλουθο κείμενο για τις μέρες του ’40, που υπηρετούσε στον Πόρο:
Το 1940 υπηρετούσα σαν δίοπος πυροβολητής στο Προγυμναστήριο του Πόρου.
Πάνω στην ταράτσα του Διοικητηρίου –το λεγόμενον «Παλατάκι»- και πάνω σ’ ένα σιδερένιο τρίποδο, υπήρχε για την αντιαεροπορική του άμυνα ένα παμπάλαιο μαύρο μυδραλιοβόλο, λάφυρο ποιος ξέρει ποιου πολέμου, που όταν δούλευε «μάγκωνε» συνεχώς και πού και πού για να μην παθαίνει εμπλοκές όταν το χειριζόταν ο υπεύθυνος πυροβολητής (που στην προκειμένη περίπτωση ήμουν εγώ), έπρεπε δυο ναύτες, ένας από τ’ αριστερά κι άλλος από τα δεξιά, να κρατούν την ταινία με τις σφαίρες σε οριζόντια θέση για να αποφεύγονται τα μπλοκαρίσματα. Είχαμε κάνει αρκετές δοκιμές προηγουμένως, το είχαμε λαδώσει, το είχε επιθεωρήσει ο οπλονόμος, αλλά πάντα μας έτρωγε η ανησυχία ότι την κρίσιμη στιγμή δεν θα μας επέτρεπε να κάνουμε ηρωικές πράξεις και θα μας στερούσε τα μετάλλια και τα παράσημα λόγω μη καταρρίψεως αεροσκαφών.

Ο Π. Αρώνης σαν συμπλήρωμα του δημοσιεύματός του στη σελίδα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ της 31-5-96 με τίτλο "Κίμωλος και εξόριστοι", που αναφερόταν στην απόδραση από το νησί εξορίστων της δικτατορίας Μεταξά, για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών, γράφει τη συνέχεια της ιστορίας, έτσι όπως του τη μετέφερε ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Σταμάτης Σκούρτης."Υστερα από την ομαδική απόδραση των εξορίστων από την Κίμωλο, έμειναν στο νησί πέντε γυναίκες τις οποίες απελευθέρωσε το ΕΛΑΝ. Ο ίδιος (ο Στ. Σκούρτης) υπηρετούσε τότε στις δυνάμεις του ΕΛΑΝ Αργολίδας και ήταν επικεφαλής στην επιχείρηση που έγινε στις 14 Μάη του 1944, όπως αναφέρει στο βιβλίο του.