Skip navigation.
Home

Πώς δεν λειτουργούν οι ΟΤΑ

Σήμερα εκλέγουμε και πάλι τους άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι με αυξημένες εξουσίες λόγω αποκέντρωσης θα πασχίσουν για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, αν φυσικά αυτή τη φιλοδοξία είχαν κατερχόμενοι στον πολιτικό στίβο. Ενας καλός δήμαρχος ή νομάρχης, αν έχει σχετική βούληση, γερά νεύρα, κοινό νου και ιδιαίτερη εργατικότητα, μπορεί να κάνει πολλά· παρ' ότι μεριμνούν συχνά για το αντίθετο και η πολιτεία διά της νομοθεσίας, και τα κόμματα που τους υποδεικνύουν ως εκλεκτούς τους, και τα κατεστημένα συμφέροντα στα οποία κυριαρχούν η ασύδοτη κερδοσκοπία και η αλλεργία απέναντι στη νομιμότητα.

Ενα παράδειγμα του πώς λειτουργεί ή δεν λειτουργεί η αποκεντρωμένη περιφερειακή διοίκηση αντλώ από την περίπτωση μιας επαρχίας. Είχε 14 κοινότητες. Με τον «Καποδίστρια» έγιναν όλες ένας δήμος. Και τώρα για να πραγματοποιηθεί ένα έργο σε μία από αυτές πρέπει κατά κανόνα να συμβούν τα εξής: Το τοπικό συμβούλιο του κάθε χωριού (με πολυκομματική και άρα αλληλοσπαρασσόμενη σύνθεση) να συμφωνήσει σ' αυτό. Να το παραπέμψει εν συνεχεία στο δημοτικό συμβούλιο, που και αυτό με πολυκομματική σύνθεση θα πρέπει να το εγκρίνει. Θα χρειαστεί και η προσυπογραφή του δημάρχου, που ενδέχεται να μη συμφωνεί και αυτός, αφού αποφανθούν ενδεχομένως και κάποιες επιτροπές.

Κατόπιν έρχεται η σειρά του επάρχου, ο οποίος συχνότατα συγκρούεται με τον δήμαρχο (ο ένας ανταγωνίζεται τον άλλο διεκδικώντας αρμοδιότητες για το ίδιο θέμα), οπότε ματαιώνει την απόφαση του δευτέρου. Αν συμφωνήσουν, τότε το θέμα ενδέχεται να παραπεμφθεί και στο νομαρχιακό συμβούλιο, για να το εγκρίνει και αυτό προτού έλθει η σειρά του νομάρχη. Κάπου εκεί προσπαθούν να εμπλακούν και οι τοπικοί βουλευτές, ατύπως μεν, αλλά δικαίως ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού.

Ακολουθεί η παρέμβαση του διορισμένου από την κυβέρνηση περιφερειάρχη, που θα το απορρίψει αν ο τοπικός άρχων ο οποίος το προωθεί είναι πολιτικός αντίπαλος, ακόμη και εντός του ιδίου κόμματος! Οπότε μπορεί να καταλήξει η υπόθεση στον υπερνομάρχη και στον υπουργό Αιγαίου ή Μακεδονίας, και ακόμη πιθανότερο προς την κεντρική κυβέρνηση, οπότε και πάλι θα μπλέξει στη συναρμοδιότητα, και συνεπώς στον ανταγωνισμό, περισσότερων υπουργών. Και καθώς σέρνονται επί χρόνια ανεκτέλεστα σημαντικά και επείγοντα έργα (χωματερές, βιολογικοί καθαρισμοί, λιμενικά έργα κ.ο.κ.) οι τοπικοί μας άρχοντες είτε αδρανούν περιοριζόμενοι στο σπορ των διορισμών ημετέρων και διοργάνωσης φεστιβάλ, είτε ενεργούν παρανομούντες έστω και με καλές προθέσεις, με το επιχείρημα «αν πάω με το Ευαγγέλιο, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα». Ή «κι αν παρανομήσω, ποιος θα με ελέγξει;». Γιατί η νομοθεσία μας έχει μεριμνήσει και για την απουσία κάθε σοβαρού ελέγχου νομιμότητας και καλής διαχείρισης, αλλά και για την ατιμωρησία των παρανομούντων.

Οι μισές υποθέσεις διαφθοράς και κακοδιοίκησης που ερεύνησαν το 2005 οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και ιδιαίτερα ο μαχητικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης κ. Ρακιντζής αφορούσαν τους ΟΤΑ. Και σχεδόν ουδείς τιμωρήθηκε. Γι' αυτό σήμερα που καλούμεθα να επιλέξουμε, όσοι τουλάχιστον δεν προσδοκούμε να εξασφαλίσουμε κάποιον που θα μας συμπαρασταθεί σε ιδιοτελείς προσδοκίες μας, ας ξεχωρίσουμε εκείνους που μπορούμε να εμπιστευθούμε ως αδιάφθορους. Και ας μη μας υποσχέθηκε, νομίζω, κανείς ότι εκλεγόμενος θα έχει πρώτο μέλημα το να καταπολεμήσει τη διαφθορά, που δυστυχώς χαίρει διακομματικής ασυλίας. Και ας πασχίζει ο Πρωθυπουργός για μηδενική ανοχή!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Το ΒΗΜΑ, 15/10/2006