Τα Μέθανα αποτελούν μουσείο φυσικής ιστορίας

Είμαστε πολύ τυχεροί που στην εποχή μας υπάρχει ακόμα ένας τόπος όπως τα Μέθανα. Αραγε τα παιδιά μας θα νιώσουν ποτέ την ευτυχία να περιηγηθούν έναν μαγευτικό τόπο όπως αυτός? Τα Μέθανα αποτελούν μουσείο φυσικής ιστορίας, αρχαιολογίας και λαογραφίας ταυτόχρονα. Σε αυτό το μέρος μπορεί ο περιηγητής (και όχι τουρίστας) να αντικρύσει, να αγγίξει, να μυρίσει και να αφουγκραστεί το παρελθόν καθώς σε κάθε του βήμα εμφανίζονται σημάδια της ηφαιστειακής προέλευσης της χερσονήσου, της συνεχούς ανθρώπινης δραστηριότητας από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, της έντονης και ιδιόμορφης λαογραφίας των τοπικών κοινωνιών όπως επίσης και της σπάνιας χλωρίδας που συναντάται στην περιοχή. Τα Μέθανα είναι μοναδικά γιατί είναι πραγματικά ένα ξεχασμένο, εδώ και χρόνια, μέρος. Εκεί δε θα βρεις παραλίες, δε θα βρεις club, δε θα βρεις μεγάλα ξενοδοχεία. Ευτυχώς οι τουρίστες της ξάπλας, της κοιλιάς, της πολυτέλειας, της φασαρίας, του αυτοκινήτου, της... παρακμής, είναι απόντες. Εκεί θα βρεις πανάρχαια μονοπάτια, εμπορικούς δρόμους του παρελθόντος, χτισμένα πάνω στους επιβλητικούς ηφαιστειακούς κώνους, αρχαίους ναούς και οικισμούς, πλούσια μεσογειακή πανίδα, παραδοσιακά χωριά και λιγοστούς εναπομείναντες γέροντες, μάρτυρες μιας άλλης εποχής, πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν και να σε κεράσουν ό,τι τους βρίσκεται από την αυλή τους. Στα Μέθανα είναι το μόνο μέρος που έχω επισκεφτεί στη ζωή μου όπου οι κάτοικοι δεν αγαπάνε τον τόπο τους. Σε κοιτούν με απορία όταν τους λες ότι αγαπάς αυτό το μέρος και ότι τους θαυμάζεις για όλα αυτά που έχουν πετύχει εκεί οι πρόγονοί τους. Για αυτούς τα αρχαία σπίτια που κατοικούν δεν έχουν καμία απολύτως αξία, τα μοναδικά μονοπάτια που έχτισαν οι παππούδες τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο κακές μνήμες, τα ηφαίστεια και η αρχαία ιστορία τους, τους είναι παντελώς άγνωστα και αδιάφορα. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται καθημερινά ένα μικρό μέρος από την ιστορία, τη φύση και την παράδοση. Για αυτό ευθύνεται η αδιαφορία, η άγνοια και η ανικανότητα ώστε να γίνει η διαχείριση, η διατήρηση, η ανάδειξη και εκμετάλλευση όλων αυτών των μοναδικών στοιχείων. Αντί για αυτό, κάθε φορά που επισκέπτομαι τον τόπο βρίσκω και μια καινούρια δυσάρεστη έκπληξη, έναν καινούριο δρόμο, ένα νέο άχρηστο έργο, μια καινούρια πληγή. Τα Μέθανα αντί να είναι παράδεισος εναλλακτικού τουρισμού, είναι ένας ξεχασμένος τόπος που αποκαλύπτουν τη γοητεία τους στους λιγοστούς, περίεργους, υπομονετικούς περιηγητές (όχι τουρίστες).

Το Μονοπάτι

Το μονοπάτι που θα περιγράψω, παρουσιάζει μεγάλη φυσική ομορφιά, γεωλογικό, αρχαιολογικό και λαογραφικό ενδιαφέρον. Είναι ένας αρχαίος δρόμος που ένωνε το ορεινό χωριό της παναγίτσας, εγκαταλειμμένο σήμερα, με το χωριό Μεγαλοχώρι. Το μονοπάτι είναι χτιστό καλντερίμι το οποίο ξεκινάει από το κέντρο του χωριού (Μεγαλοχώρι) και κινείται δυτικά και ανηφορικά μέσα σε μια ηφαιστειακή κοιλάδα γεμάτη με αρχαίες πεζούλες για την καλλιέργεια της ελιάς, δημητριακών καθώς επίσης και οπωροφόρων δέντρων. Το μονοπάτι υποφέρει από την οργιώδη βλάστηση της περιοχής καθώς πολύ λίγοι είναι αυτή που το γνωρίζουν και το περπατάνε ακόμα. Παρόλα αυτά είναι σε όλη τη διαδρομή ευδιάκριτο καθώς είναι λιθόστρωτο και περιστοιχίζεται από τοιχία εκατέρωθεν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, ο περιπατητής μπορεί να απολαμβάνει τη θέα της Επιδαύρου απέναντι, των νερών του Σαρωνικού καθώς και του χωριού βαθύ των Μεθάνων με το μικρό λιμανάκι. Μετά από 1-2 ώρες, ο περιπατητής ξαφνικά βρίσκεται μέσα σε έναν αρχαίο ηφαιστειακό κρατήρα ο οποίος δε φαίνεται από πουθενά αλλού παρά μόνο από την ψηλότερη κορυφή της χερσονήσου, τη χελώνα. Σε αυτόν τον καλά κρυμμένο και συνάμα εύφορο τόπο ήταν για χιλιάδες χρόνια ο οικισμός της Παναγίτσας. Πολλά αρχαία μέλη φανερώνουν την αρχαϊκή κατοίκηση του χώρου. Στολίδι του μικρού αυτού ορεινού κάμπου είναι το εκκλησάκι της παναγίτσας το οποίο είναι βυζαντινής εποχής, σώζεται σε άριστη κατάσταση και διαθέτει μοναδικές βυζαντινές αγιογραφίες. Από αυτό το σημείο, ο περιπατητής μπορεί να συνεχίσει προς την κορυφή Χελώνα (740μ), ή τον άγιο Παντελεήμονα και να επιστρέψει στην πόλη των Μεθάνων. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το μέρος είναι τόσο όμορφο και είναι ο προσωπικός μου παράδεισος ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να πας εκεί παρά μόνο το μονοπάτι. Τον τόπο τον επισκέπτονται μόνο όσοι έχουν την υπομονή, το σεβασμό και την αγάπη για αυτό το μέρος ώστε να το προστατεύουν και όχι να το καταστρέφουν. Νομίζω ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει σε αυτό που είναι τόσες χιλιετές ακριβώς το ίδιο. Εύχομαι αυτή μου η καταχώρηση να αποτελέσει πηγή χαράς, έμπνευσης και γνώσης και σε καμία περίπτωση να μη σταθεί αφορμή για υποβάθμιση. Ο δρόμος και η ανάπτυξη δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν εκεί παρά μόνο να καταστρέψουν.

http://www.monopatia.skai.gr/default.asp?pid=4&mid=219