Απελπισία και απόγνωση στα αγροτικά νοικοκυριά

Απελπισία και απόγνωση επικρατεί πλέον και στα αγροτικά νοικοκυριά, λόγω της τρομακτικής ανόδου του κόστους ζωής, που έχει επιφέρει η ακρίβεια και της συμπίεσης έως εξευτελισμού, των τιμών παραγωγού.

Από το κύμα ακρίβειας πλήττονται όλοι οι αγρότες, με τους συνταξιούχους να αδυνατούν όχι πια να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, αλλά ακόμη και να αντεπεξέλθουν στις στοιχειώδεις βιοτικές ανάγκες τους, ενώ οι παραγωγοί αγρότες για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των οικογενειών τους, αναγκάζονται να προσφεύγουν στο τραπεζικό δανεισμό.

Ο συνταξιούχος αγρότης, ειδικότερα, με τα 330 ευρώ της σύνταξης θα πρέπει να αρκεστεί μόνον σε έναν καφέ στο καφενείο, σε μια εφημερίδα, ίσως στα τσιγάρα του και στην πληρωμή των λογαριασμών των ΔΕΚΟ (νερό, ρεύμα, τηλέφωνο). Για τα υπόλοιπα πρέπει να αναζητήσει από άλλες πηγές (συγγενείς, μεροκάματο) τους πόρους για τη διατροφή του, τις ιατρικές δαπάνες, την ένδυση και τις κοινωνικές υποχρεώσεις.

Επίπεδο ζωής, δηλαδή, εξευτελιστικό για έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει σκληρά 40 ή και 50 χρόνια στο χωράφι.

Στο χαμηλότερο επίπεδο, εν τω μεταξύ, έχει πέσει και η ποιότητα ζωής του ενεργού αγρότη. Πουλά τα προϊόντα του, πολύ φθηνά (μερικές φορές μάλιστα οι έμποροι τον αφήνουν και απλήρωτο) και ό,τι αγοράζει από την κατανάλωση το πληρώνει ακριβά.

Έτσι την ώρα που το εισόδημά του μειώνεται, οι επιχειρήσεις μεταποίησης (στο διατροφικό τομέα, κλπ.) εμφανίζουν ασύλληπτα υπερκέρδη, δίχως προηγούμενο για χώρα, που η αγορά της εποπτεύεται - υποτίθεται - από αρχές.

του Μιχάλη Παπανίδη