Απεβίωσε ο τελευταίος της εξέγερσης του Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη

Από τα εφηβικά του χρόνια, τσαγκάρης ο ίδιος, εντάσσεται στο εργατικό κίνημα. Αρχικά συμμετέχει στο κίνημα των αρχειομαρξιστών και έπειτα στην τροτσκιστική ομάδα του Παντελή Πουλιόπουλου. Ο Ταμτάκος στα χρόνια της εξορίας του στην Ακροναυπλία και στη Γαύδο (’37-’42) αποχωρεί από την ομάδα Πουλιόπουλου και εντάσσεται στην ομάδα Στίνα, από τις γραμμές της οποίας θα αγωνιστεί ενάντια στο σταλινισμό και το σοβινισμό στα χρόνια της κατοχής. Το ’51 φεύγει μετανάστης στη Αυστραλία. Επιστρέφει μετά από 15 χρόνια για να διαπιστώσει ότι η πολιτική δράση –όπως τουλάχιστον την είχε ζήσει ο ίδιος, για παράδειγμα το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη- είχε ατονήσει. Παρ’ όλα αυτά διατηρεί τη φιλική του σχέση με τους παλιούς του συντρόφους, το Στίνα, τον Καστοριάδη κ.α., ενώ έρχεται σε επαφή με διάφορες αναρχικές ομάδες και συμμετέχει σε διάφορες συσκέψεις και εκδηλώσεις τους.Ο Γιάννης Ταμτάκος, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας Στίνα, υπήρξε ένα παράδειγμα επαναστατικού ήθους, τιμιότητας και αφοσίωσης στο πρόταγμα της χειραφέτησης της κοινωνίας. Κανένας από τους αγωνιστές αυτούς δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή την πίστη του, αλλά και τον αγώνα του για το σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αν πρόκειται το πρόταγμα της αυτονομίας, η βλέψη προς την ελευθερία της ανθρωπότητας να έχει κάποια συνέχεια στον 21ο αιώνα, είναι βέβαιο ότι πρέπει να διδαχθεί από το παράδειγμά τους και να ακολουθήσει τη γενναιότητα του πνεύματός τους που ποτέ δε δίστασε να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές ιδεολογίες και τους εγκλεισμούς τους, ανεξάρτητα από το κόστος που είχε μια τέτοια αμφισβήτηση.
(στη φωτογραφία εικονίζεται ο Γιάννης Ταμτάκος (αριστερά) με το Σπύρο Στίνα το 1987)