Μια κατάθεση έργου και ψυχής από έναν προπονητή αλλιώτικο...
Ασκήσεις αυτοάμυνας σε ανάπηρα παιδιά
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΓΙΟΓΙΑΚΑΣ
«Η συμμετοχή μου στα μαθήματα αυτοάμυνας με βοηθάει να δυναμώσω τα χέρια μου. Κάθε φορά που τελειώνω νιώθω ότι γεμίζω ενέργεια, πράγμα που μου δίνει χαρά και αυτοπεποίθηση, αφού ο εκπαιδευτής μου με κάνει να πιστεύω ότι μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου».
Η Κατερίνα είναι 13 χρόνων και κινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Ζει στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων Βούλας (πρώην ΠΙΚΠΑ) και μαζί με άλλα 17 παιδιά - από 5 έως 17 ετών - κάνει μαθήματα αυτοάμυνας και ζίου ζίτσου. Τα περισσότερα παιδιά αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες, όπως η Κατερίνα, ενώ ορισμένα αντιμετωπίζουν μέτρια νοητική υστέρηση. Όλα ζουν και μεγαλώνουν μακριά από τις οικογένειές τους στο «Ζηρίνειο».
Αληθινά μπράβο. Τα μαθήματα γίνονται μια φορά την εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη από τις τέσσερις έως τις πέντε το απόγευμα το «σιωπηλό» κτίριο τού πρώην ΠΙΚΠΑ... τινάζεται στον αέρα από τις φωνές των μικρών που ντυμένοι με τις άσπρες φόρμες τους (τα ζουζίτσουγκι) ακολουθούν πιστά τις εντολές τού δασκάλου τους, του κ. Γιώργου Ζαντιώτη. Μαζί με τα δεκαεπτά μικρά παιδιά στην ομάδα της αυτοάμυνας μετέχουν και πέντε μεγαλύτερα που παλαιότερα ζούσαν στο ΠΙΚΠΑ και τώρα φιλοξενούνται σε ξενώνες.
Ο κ. Ζαντιώτης προσπαθεί να δείχνει αυστηρός. «Τα παιδιά αποζητούν να νιώσουν ότι προσπαθούν για κάτι καλύτερο και δεν θέλουν "ψεύτικα" μπράβο», λέει για τους ξεχωριστούς μαθητές του.
Την ίδια ώρα, προσπαθεί και να τους εμψυχώσει. «Μπράβο, ρε Βαγγέλη, που στέκεσαι όρθιος. Πέτα το καροτσάκι. Τέρμα τα καρότσια. Από εδώ και πέρα πάντα όρθιος», φωνάζει στον 14χρονο Βαγγέλη. Ο μικρός που βρίσκεσαι στην τελική φάση ανάρρωσης παίρνει θάρρος και βγάζει όλη την προπόνηση όρθιος παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει!
Θλίψη πριν από την άσκηση. «Το πρόγραμμα ξεκίνησε πιλοτικά και σε εθελοντική βάση πριν από έξι χρόνια», εξηγεί ο κ. Ζαντιώτης. «Για τα παιδιά είναι μια καλή ευκαιρία για εκτόνωση, αφού τον περισσότερο καιρό τον περνούν στα κρεβάτια τους. Αυξάνεται η κινητικότητά τους και ταυτόχρονα η αυτοπεποίθησή τους, αφού μερικές βασικές λαβές ζίου ζίτσου που μαθαίνουν τα κάνει να νιώθουν ότι μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους».
Πριν από την προπόνηση στο κτίριο επικρατεί ησυχία - σχεδόν θλίψη. Στο δωμάτιο με τα παιχνίδια είναι μόνο ένα παιδί. Τα υπόλοιπα είναι στα κρεβατάκια τους που είναι το ένα δίπλα στο άλλο. Οι δυο νοσηλεύτριες που έχουν βάρδια κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά δεν επαρκούν. Μόλις βλέπουν τον δάσκαλο, πετάγονται όρθια.
Το μάθημα αρχίζει. Η προπόνηση ξεκινά και τελειώνει με τον παραδοσιακό χαιρετισμό των ιαπωνικών πολεμικών τεχνών. «Ος...» φωνάζουν όλοι (σημαίνει χαίρεται και ευχαριστώ). Ακολουθεί ένα μικρό «ζέσταμα» και έπονται οι ασκήσεις αυτοάμυνας. «Διατηρούμε τον έλεγχο των κινήσεων. Σήμερα όμως είστε πεσμένοι...», διαμαρτύρεται ο δάσκαλος. «Πάμε εισπνοή από τη μύτη και εκπνοή από το στόμα. Έλα δυνατά, φωνάξτε...».
Η αίθουσα γεμίζει από γέλια και φωνές. «Κι-ααα... Κι-ααα...» φωνάζουν ταυτόχρονα με την εκτέλεση κάθε άσκησης. Μια μαθήτρια προσπαθεί να δικαιολογηθεί για τις... χαμηλές επιδόσεις της. «Δάσκαλε έχω ίωση...». Η απάντηση του κ. Ζαντιώτη τής αλλάζει τη διάθεση και την κάνει πιο μαχητική. «Αρρωσταίνουμε εμείς; Εμείς είμαστε υπερδύναμη», της λέει.
Όνειρο και οι Παραολυμπιακοί. Οι μεγαλύτεροι της παρέας είναι ο 23χρονος Δημήτρης Βαρθαλίτης και ο 28χρονος Στέλιος Παντελίδης που τώρα πλέον ζουν σε ξενώνα στη Βούλα. «Εδώ πέρα έχω μεγαλώσει. Γι' αυτό θέλω να προχωρήσω στην εκπαίδευσή μου για να γίνω βοηθός τού δασκάλου και να βοηθήσω και εγώ με τη σειρά μου», λέει ο Στέλιος Παντελίδης. Ο Δημήτρης, από την πλευρά του, προπονείται με όνειρο να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Οι ασκήσεις είναι απλές και προσαρμοσμένες στις ανάγκες των παιδιών. Έτσι, ο 8χρονος Γιάννης, που είναι παραπληγικός, αντιδρά αμέσως πιάνοντας τα μαλλιά τού εκπαιδευτή του μόλις εκείνος προσπαθεί να τον ακινητοποιήσει, ενώ ο 14χρονος Βαγγέλης τού «κλειδώνει» τον καρπό όταν πάει να τον χτυπήσει.
«Μαθαίνω κι εγώ». «Για μένα δεν είναι μαθήματα αυτοάμυνας, αλλά μαθήματα ζωής», εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο κ. Ζαντιώτης. «Τυπικά φαίνεται ότι πάω εκεί και προπονώ μερικά παιδιά. Όμως η αλήθεια είναι ότι εγώ μαθαίνω από αυτά τα παιδιά που πρέπει να προσπαθούν ακόμη και για όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Πριν από λίγο καιρό, μια μαθήτριά μου πρωταθλήτρια από τον αθλητικό σύλλογο που διατηρώ στη Βάρη τσακωνόταν με τον πατέρα της επειδή δεν της αγόραζε νέο κινητό τηλέφωνο. Όταν την πήγα στο πρώην ΠΙΚΠΑ για να συμμετέχει στην προπόνηση γύρισε στον πατέρα της και του είπε: "τελικά είμαι αχάριστη που φώναζα για το κινητό όταν υπάρχει τόσος πόνος γύρω μας..."».
Όπως λέει ο κ. Ζαντιώτης, το πρόγραμμα αυτοάμυνας που διδάσκει σε αυτά τα παιδιά το παρουσίασε στη Διεθνή Ομοσπονδία Ζίου Ζίτσου και πήρε έγκριση για να το διδάξει και σε άλλες χώρες.
ΤΑ ΝΕΑ , 20/01/2007 , Σελ.: N24
Κωδικός άρθρου: A18744N241
ID: 554087