Στη μνήμη του Σταύρου Κούβαρη

ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ: Σαββατόβραδο 1η Αυγούστου στην κατάμεστη αίθουσα του φιλόξενου καφενείου "Αρμενιστής" της Φανής Τσαμαρδά.
Ήμασταν όλοι εκεί όσοι γνωρίσαμε το Σταύρο και συναντήθηκαν οι ζωές και οι διαδρομές μας.Λίγο ή περισσότερο δεν έχει σημασία,καθένας κουβαλά ένα κομμάτι πολύτιμο απ' αυτόν γιατί η επαφή μαζί του άφηνε ανεξίτηλα τα ίχνη της.Καθένας από μας είχε κάτι να θυμηθεί,να αφηγηθεί όπως και συνέβη στην πορεία.
Όμως,ανάμεσά μας υπήρχαν και κάποιοι φίλοι που εξ αντικειμένου ταύτισαν ικανά διαστήματα της ζωής τους με αυτή του Σταύρου,καθείς με το δικό του τρόπο σ' έναν ιδιαίτερο χωροχρόνο δραστηριοτήτων ή και νοητικών συνευρέσεων.Αυτοί δικαιωματικά είχαν τον αρχικό λόγο προσφέροντας και τα εναύσματα για τις τοποθετήσεις ημών των υπολοίπων.
-Ο παλιός φίλος και συνάδελφος Γιάννης Γεωργιόπουλος,συναρπαστικός αφηγητής,μίλησε για τα χιλιόμετρα που διήνυσε με το Σταύρο σε μονοπάτια και διαδρομές,ιχνηλατώντας τη μνήμη,την Ιστορία και τα μυστικά των τοπίων,ενοποιώντας με μαγικό τρόπο το χθες με το σήμερα με το νήμα της ιστορικότητας.
-Ο επίσης παλιός φίλος και συνάδελφος Γιώργος Κυριακού,έχοντας αναλώσει άπειρες ώρες συζητήσεων μαζί του διασχίζοντας τα μονοπάτια της φιλοσοφίας και της πολιτικής,περιέγραψε με το δικό του τρόπο το "παλίμψηστο" της πολιτικής υπόστασης του Σταύρου και το ολιστικό μέτρο με το οποίο τοποθετούνταν στα δημόσια πράγματα με πρόταγμα τη δράση.
-Τέλος,ο καλός φίλος Διονύσης Παύλου έχοντας βιώσει έντονες καταστάσεις μαζί του σε πεδία όπου η δοκιμασία της ανθρώπινης υπόστασης εγγίζει τα όριά της,μίλησε για την ανθρώπινη πτυχή της πολυσήμαντης και πολυδιάστατης προσωπικότητας του Σταύρου Κούβαρη.
Ακολούθησαν αφηγήσεις συνευρισκομένων οι οποίες αναδείκνυαν πλευρές της "οικουμενικότητας" του Σταύρου και στοιχεία παραδειγματικά ως υποδείγματα δράσης μακριά από "διδακτισμούς" που τόσο αντιπαθούσε.
Ξεχωριστές στιγμές αυτού του "συλλείτουργου" ήσαν τούτες:
Κλείνοντας τη σύντομη αλλά αδρή και μεστή τοποθέτησή του ο Μ.Παπαδάκης τραγούδησε με την τραχιά,ακατέργαστη αλλά παλλόμενη από συναίσθημα φωνή του το "Γελαστό παιδί"
Επίσης,όταν ο Γ.Κυριακού τραγούδησε συγκλονιστικά με την κιθάρα του τους παρακάτω δικούς του στίχους:
Γεννιέμαι και πεθαίνω στη μιζέρια
Γιατί δε φτάνουνε ψηλά τα δυο μου χέρια.
Γεννιέμαι και πεθαίνω στα εμπόδια
γιατί δεν τρέχουνε καλά τα δυο μου πόδια,
δυστυχώς.
Τα σύννεφα σκεπάσανε το φως μου
γιατί δε βλέπω ούτε πέρα ούτε εντός μου.
Χαμάλης στο βωμό της Ιστορίας
με φωτοστέφανο στην άλωση της Τροίας,
επιτυχώς.
Μπροστά μου ένα «όχι» που μου φταίει
Και μια υπόσχεση του «ναι» που ύστερα κλαίει.
Ζαλίζομαι στα ντέρτια της ημέρας
Και μες στη νύχτα εμφανίζεται ένα τέρας,
Ατυχώς.
Στο δίαυλο του Πόρου μ’έναν άγιο
Γιατί δεν έχω τσαγανό ούτε κουράγιο.
Γεννιέμαι και πεθαίνω σε ναυάγιο
Γιατί δε βλέπω ούτε λιμάνι ούτε μουράγιο,
Ακριβώς.
Άντε ρε Σταύρο,σε κελί μαύρο
Ψάχνω μια λύση,μεγάλη η κρίση,
Και μου ‘χεις λείψει …
Η βραδιά μνήμης έκλεισε με τον κιθαρωδό Γ.Γεωργιόπουλο να εκτελεί άσματα που σημάδεψαν τη ζωή και την πορεία του Σταύρου Κούβαρη.
Εκείνος,καθ' όλη τη διάρκεια ήταν κάπου εκεί ανάμεσά μας και μου φάνηκε κάποια στιγμή πως άκουσα τη φωνή του να λέει με κείνο το γνώριμο,περιπαικτικό ιδίωμα:
"Ρε μπαγάσηδες τι σκαρώσατε πάλι; Όλοι παλαμικοί μου γινήκατε