img003Ήταν μια μαγευτική βραδιά γεμάτη φως και μελωδίες, ενθουσιασμό και υπερηφάνεια. Ο λόγος για τη βραδιά της Παρασκευής 1η Σεπτεμβρίου όπου η Υπερνομαρχία Αθήνας-Πειραιά μαζί με τους κατοίκους και τους επισκέπτες του Αγκιστρίου, γιόρτασαν με μια μεγάλη λαϊκή συναυλία, την αποπεράτωση του νέου λιμανιού στο Μεγαλοχώρι. Μια αγκαλιά Αυτοδιοίκηση και πολίτες, τραγούδησαν για το όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Η Φ. Γεννηματά με τον Γ. Μίχα και τον Γ. ΣαμπάνηΜε τη μουσική παρέα της Ελένης Τσαλιγοπούλου, της Ανδριάνας Μπάμπαλη και της Ραλλίας Χριστίδου, γιόρτασαν χθες πάνω από δύο χιλιάδες κάτοικοι του Γαλατά, της Τροιζήνας, του Πόρου και των Μεθάνων την ολοκλήρωση του δρόμου Καλλονής-Επιδαύρου, που για δύο και πλέον δεκαετίες παρέμενε στα όνειρα και τις υποσχέσεις.

Οι αλλαγές στα επίπεδα κρατικών ενισχύσεων στις επενδύσεις που εντάσονται στον Αναπτυξιακό Νόμο μετά την 1/1/2007 και η νέα ψηφιακή στρατηγική συζητήθηκαν και εγκρίθηκαν χθες στην κυβερνητική επιτροπή.

Παράλληλα έγινε γνωστό πως από την εφαρμογή του ισχύοντος Αναπτυξιακού Νόμου προκύπτει ότι έχουν εγκριθεί ενισχύσεις της τάξης του ενός δισ. ευρώ σε ένα σύνολο 1.590 επενδυτικών προτάσεων, αλλά οι εκταμιεύσεις καθυστερούν υπερβολικά. Πληροφορίες αναφέρουν ότι βρίσκονται κάτω από τα 100 εκατ.

ο ΠοδηλάτηςΓίνεται, επιτέλους, λόγος από κάποιους υποψήφιους δημάρχους και για ποδηλατόδρομους στην Αθήνα και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Στη Γερμανία όπου περάσαμε μία εβδομάδα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, δεν χρειάζονται μία φορά τον χρόνο την «ημέρα χωρίς αυτοκίνητο» για να θυμηθούν τα ποδήλατα. Τα χρησιμοποιούν κάθε μέρα χαμογελαστοί, ήρεμοι, άντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι. Και, όπως μας έλεγε ο δήμαρχος του Βερολίνου Κλάους Βοβεράιτ, αφήνουν στο γκαράζ του σπιτιού τους την BMW τους ή τη Μερσεντές τους.

Σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια στη Γερμανία με τον τίτλο «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ» («Hitlers Volksstaat») υποστηρίζει ο συγγραφέας του, Ally Goetz, μεταξύ άλλων τη θέση ότι ο χαρακτηρισμός που ανταποκρίνεται πληρέστερα στην ουσία του ναζιστικού κράτους είναι ο όρος «κλεπτοκρατία»: το καθεστώς, κατά τον συγγραφέα (σ. 386), είχε κυριολεκτικά εξαγοράσει τη συναίνεση του 95% του γερμανικού λαού με μια ιδιαίτερα εκτεταμένη κοινωνική μέριμνα που απευθυνόταν κατά κύριο λόγο στις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Μια πολιτική, η χρηματοδότηση της οποίας εξασφαλίστηκε από την υπέρμετρη φορολόγηση των πλουσίων, αλλά κυρίως από την καταλήστευση των περιουσιών των Εβραίων καθώς και των λαών στις κατακτημένες από τους ναζί χώρες. Οι διχασμένες αντιδράσεις που προκάλεσε στη Γερμανία η βασική αυτή θέση του συγγραφέα (ενός ιστορικού, που δεν ανήκει στο ακαδημαϊκό κατεστημένο) δεν ακυρώνουν ωστόσο ένα αντικειμενικό δεδομένο που απορρέει από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία: ότι η κλεπτοκρατία δεν χαρακτηρίζει μόνον χώρες με μετα-αποικιακό καθεστώς (όπως π.χ. το Κονγκό του Μομπούτου, τις Φιλιππίνες του Μάρκος ή την Αϊτή του Ντιβαλιέ) αλλά και χώρες με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, στις οποίες ορισμένοι πολιτικοί, κυρίως στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, εξαγοράζουν στην ουσία την ψήφο των εκλογέων με κλεπτοκρατικές μεθόδους.